[SF SHINee] All about เหตุเกิดเพราะ: แทมิน?

เนื้อเรื่อง

  [SF SHINee] All about เหตุเกิดเพราะ: แทมิน?

            ณ หอพักของชายนี่

            “งือออ~~” คนตัวเล็กมักเน่แห่งชายนี่.. แทมิน เปล่งเสียงออกมาจากลำคอพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไรนัก..

            “เป็นอะไร แทมิน” เสียงของพี่รองอย่างจงฮยอนเอ่ยปากถามแทมิน หลังจากละสายตาออกจากทีวีที่นั่งดูอยู่

            “ผมหิวอ่ะ”

            “ก็ไปหาอะไรกินดิ” จงฮยอนตอบพร้อมกับมือที่กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา

            “อือ.. พี่คีย์~~~!!!”

            “หา~ แทมินเรียกพี่มีอะไร” ออมม่าของวงอย่างคีย์เดินออกมาจากประตูด้านหลังของน้องเล็กแทมิน หลังจากได้ยินเสียงของน้องเล็กเรียกหาตน

            “พี่คีย์ ผมหิว ทำอะไรให้ผมกินหน่อย” ว่าจบเจ้าตัวก็ลูบท้องแล้วไปนั่งที่เก้าอี้เตรียมตัวจะกินอาหารฝีมือคีย์

            “ขอโทษด้วยนะแทมิน เมื่อวานพี่นอนทับแขนตัวเองอ่ะ วันนี้คงจะทำอาหารให้ไม่ได้นะ ไปหากินเองนะ” คีย์ว่าจบก็ชี้มาที่แขนข้างซ้ายที่ใส่เฝือกสีฟ้าอยู่

            “ฮะ พี่คีย์.. พี่จงฮยอน~!!! ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

            “พี่ไปหาอะไรกินมาแล้ว ไปชวนพี่อนยูดิ พี่อนยูอ่ะยังไม่กิน” จงฮยอนละสายตาจากทีวีอีกครั้ง แล้วหันไปตอบแทมิน..

            แทมินก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ย หลังจากถูกปฏิเสธเป็นครั้งที่สอง

            แทมินเดินไปหมุนลูกบิดประตูเพื่อเปิดประตูห้องนอนของพี่ใหญ่อนยู

            “พี่อนยู ออกไปกินข้าวกัน.. ผมหิว” แทมินเดินไปสะกิดอนยูที่นอนอยู่บนเตียง

            “หือ.. อือ.. พี่ง่วงมากเลย แทมิน..  ลุกไปไหนไม่ไหวเลย อือ.... ขากลับซื้อบะหมี่รถด่วนมาฝากด้วยนะ”

            อนยูตอบแทมินอย่างสะลึมสะลือ แล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง..

            แทมินทำหน้ามุ่ยเข้าไปใหญ่ หลังจากถูกปฏิเสธเป็นครั้งที่สาม

            “ฮึ่ยย โอเคเดี๋ยวซื้อมาให้!”

            แทมินเดินออกจากห้องนอนของอนยูไป แถมปิดประตูดังปัง!!! ทำเอาพี่ๆทั้งสามที่นั่งๆนอนกันอยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนจะกลับไปทำกิจกรรมเดิมต่อ

            “เออ พี่มินโฮไปไหน พี่จงฮยอน”

            “โว้ววว ถามพี่อีกแล้ว! มินโฮไปถ่ายดรีมทีม เดี๋ยวก็กลับแล้วมั้ง ไปหาอะไรกินได้แล้วไป”

            จงฮยอนก็ต้องละสายตาจากทีวีอีกครั้ง เพราะน้องเล็กแทมินคนเดิมอีกเช่นเคย ก่อนจะไล่แทมินให้ออกไปหาอะไรกิน เพราะเจ้าน้องเล็กคนนี้ปัญหามันเยอะซะเหลือเกิน..

            “เออ ไปแล้วๆ”

            วันต่อมา

            “เว้ยยยย~~”

            “เป็นอะไรแทมิน” มินโฮหันไปถามแทมินที่นั่งทำห้องกระจัดกระจายเต็มไปด้วยข้าวของ

            “พี่มินโฮช่วยผมหาไอ้นั่นหน่อย.. ไอ้นั่นอ่ะ”

            “อะไรอ่ะแทมิน ไอ้นั่นอ่ะ..”

            “ก็ไอ้นั่นอ่ะพี่มินโฮ ที่ผมทำมันหายเมื่อคราวที่แล้วอ่ะ”

            “แทมิน แทมินทำของหายบ่อยมากเลย พี่จำไม่ได้หรอกว่าอะไรที่แทมินทำมันหายคราวที่แล้ว แล้วไอ้นั่นที่แทมินว่าอ่ะ มันคืออะไรเล่า ชื่อมันอ่ะ” มินโฮก็ถามแทมินไปพลาง จับของนู่นนี่ใส่กระเป๋าไปพลาง เพราะมินโฮมีถ่ายรายการวันนี้

            “ก็ไอ้นั่นอ่ะ พี่มินโฮ! ที่ผมทำมันหายเมื่อวานอ่ะ ผมคิดไม่ออกว่ามันเรียกว่าอะไรอ่ะ!”

            “โอ้ยย เดี๋ยวพี่กลับมาช่วยหานะแทมิน พี่ต้องรีบไปถ่ายรายการแล้ว” ว่าจบมินโฮก็วิ่งออกจากห้องไปโดยไม่สนใจแทมินที่นั่งทำหน้าตาบึ้งตึงอยู่ตรงพื้น

            “โว้ยยย อะไรกันอ่ะ!! หงุดหงิดอ่ะ เมื่อวานก็พี่จงฮยอน พี่คีย์ พี่อนยู วันนี้ก็พี่มินโฮอ่ะ ไม่ได้ดั่งใจเลยสักคน!!”

            แทมินลุกขึ้นเตะข้าวของที่วางกระจัดกระจายอยู่อย่างอารมณ์เสีย..

            แทมินหยิบเสื้อโค้ชสีน้ำตาลแล้วจัดการยัดแขนใส่เข้าไปใต้เสื้อโค้ช ก่อนจะเดินออกจากหอพักไป

            แทมินเดินเตะหิมะตามทางไปเรื่อยๆ ทำหน้าเบื่อหน่ายถึงขีดสุด เฮ้อ~ หงุดหงิดจริงๆ

            “จะไปไหนดีละเนี่ย..” แทมินตัดสินใจผลักประตูร้านวาฟเฟิล แล้วเดินไปยังมุมสุดของร้าน แล้วหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ไม้

            “ขอโทษครับ” แทมินเรียกพนักงานเสิร์ฟ

            “คะ จะรับอะไรดีคะ”

            “เอา.. ออริจินัลวาฟเฟิลครับ”

            “รับเครื่องดื่มไหมคะ”

            “มีโอวัลตินไหมครับ”

            “ขอโทษนะคะ ร้านเราไม่มีโอวัลตินค่ะ รับอย่างอื่นแทนไหมคะ”

            “เอาเป็นนมเย็นครับ”

            “ขอโทษนะคะ ร้านเราไม่มีนมเย็นค่ะ รับอย่างอื่นแทนไหมคะ”

            แทมินเริ่มจะหงุดหงิดอีกแล้ว..

            “เอาเป็นโคล่าก็ได้ครับ”

            “ขอโทษนะคะ ร้านเราไม่มีน้ำอัดลมค่ะ รับอย่างอื่นแทนไหมคะ”

            โว๊ยยยย แล้วร้านนี้มันมีอะไรมั่งเนี่ยยย!!

            “ร้านนี้มีเครื่องดื่มอะไรมั่งครับ”

            “เอ่อ.. มีเป็นพวกน้ำผลไม้กับพวกกาแฟค่ะ”

            “เอาแตงโมปั่นครับ”

            “ขอโทษจริงๆค่ะ ทางร้านไม่มีน้ำแตงโมปั่นค่ะ”

            โว๊ยยยยย ไหนบอกมีน้ำผลไม้ไง!! แตงโมปั่นน่ะ ยอดฮิตเลยนะ กาแฟก็กินไม่เป็น

            เมนูก็ไม่เอามาให้!

            “งะ...งั้น ยกเลิกเมนูนะครับ ไม่ทานแล้วครับ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาครับ”

            “คะ..ค่ะ”

            แทมินต้องยกเลิกเมนูที่สั่งไปก็เพราะว่าเจ้าตัวหงุดหงิดกับการที่เครื่องดื่มที่ต้องการนั้น ไม่มีเลยสักสิ่ง แทมินเดินออกจากร้านวาฟเฟิลด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดกว่าเดิม

            “ฮึ่ยยย!! ทำไมต้องมาลงที่แทมินคนเดียวด้วยเนี่ย! โว้ยยยย”

            แทมินจึงตัดสินใจขึ้นรถโดยสารที่ผ่านมาพอดี..

            “แทมิน~! ทำไมทำหน้าหงุดหงิดอย่างนี้ล่ะ ไม่น่ารักเลยนะ” แอมเบอร์ถามหลังจากที่แทมินเดินเข้าไปที่ห้องซ้อมเต้นของเอฟเอ็กซ์ 

            “โหยย พี่แอมเบอร์อ่ะ! เอ๊ออออ.~~ ผมมันไม่น่ารักนิ!”

            “นี่อย่าโกรธสิ พูดอย่างนี้อย่างกับโดนสาวทิ้งมางั้นแหละ เอ๊ออ~~ แทมินไม่น่ารักนิ 555” แอมเบอร์เลียนแบบการพูดของแทมิน

            “เซ็งอ่ะ พี่แอมเบอร์”

            “โดนสาวทิ้งมาจริงๆหรอเนี่ย โอ๋ๆ แทมินอย่าเซ็งไป” แอมเบอร์เอามือลูบหัวแทมิน แทมินหันไปจ้องแอมเบอร์อย่างกินเลือดกินเนื้อ

            “อูยยย โหดนะเนี่ยแทมิน เอ้า! ไหนว่ามาสิ มีอะไร”

            “ก็เมื่อวานอ่ะดิผมหิว แล้วพี่คีย์ก็แขนเจ็บทำข้าวเย็นให้กินไม่ได้ พี่จงฮยอนก็กินข้าวก่อนแล้ว พี่อนยูก็ง่วงจนไม่อยากลุกไปกินข้าว แล้วยังใช้ผมไปซื้อข้าวให้อีกอ่ะ พี่มินโฮก็ไม่อยู่ พอตอนเช้าผมจะให้พี่มินโฮช่วยหาของแต่ดันรีบไปถ่ายรายการจนไม่ช่วยผมหาของอ่ะ แล้วพอไปกินวาฟเฟิลที่ร้าน สั่งนู่นก็ไม่มี นั่นก็ไม่มี หงุดหงิดชะมัดเลยอ่ะ!”

            แทมินร่ายยาวถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจให้แอมเบอร์ฟัง แอมเบอร์ฟังจบก็ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

            “55 ทะ..แทมิน คิดมากจังเลยเราเนี่ย”

            “พี่แอมเบอร์ไม่เป็นผมไม่รู้หรอก มันน่าหงุดหงิดจะตาย!”

            “ทั้งหมดน่ะ มันเป็นเรื่องบังเอิญนะ แทมิน ก็แทมินดันไปยุ่งกับพวกพี่ๆเขาผิดเวลานี่ ยิ่งพี่มินโฮกับพี่คีย์ไม่ควรโกรธเลย ก็พี่คีย์มันเหตุสุดวิสัย พี่มินโฮก็มีธุระจริงๆนี่”

            “โหยย ไม่น่าคุยกับพี่แอมเบอร์เลยอ่ะ ชิ! เข้าข้างกันเข้าไปเหอะ” แทมินถลึงตาใส่แอมเบอร์อย่างอารมณ์เสีย

            “อ่าๆ แทมินอ่า เอางี้นะแทมิน วันนี้กับพรุ่งนี้พี่ไม่มีงาน ไปเที่ยวแก้เซ็งไหมล่ะ”

            “เย่!!! พี่แอมเบอร์ เอ.. ผมมีงานไหมนะ” แทมินยกมือถือขึ้นมาเช็คตารางงานในมือถือ

            “อ่า ไม่มีงาน.. วันนี้ไปไหนกันดี”

            “ไปทงแดมุนไหมล่ะ”

            “โอเค Let’s go!!”

            “กลับมาแล้วฮะ!” แทมินเดินเข้ามายังห้องพักชายนี่..

            แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

            “อ้าว ไม่มีคนอยู่เลย” แทมินวางถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากทงแดมุนเมื่อตอนบ่าย แล้วล้มตัวลงนั่งที่โซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

          (“ฮัลโหล แทมิน มีอะไรหรือเปล่า”) เสียงปลายสายดังขึ้น

            “พี่มินโฮอยู่กับพี่ๆคนอื่นหรือเปล่า”

            (“คนไหนอ่ะ แทมิน”)

            “ก็พี่จงฮยอน พี่อนยู แล้วก็พี่คีย์อ่ะ”

            (“อ๋อ อือ อยู่ด้วยกันหมดเลย”)

            “อยู่ไหนกัน ไปไหนกันอ่ะ”

            (“พาพี่คีย์มาถอดเฝือกที่โรงพยาบาล แล้วก็มากินข้าวเย็นต่อกันเลยน่ะ แล้วนี่กินอะไรหรือยัง”)

            “ยัง! ทำไมไม่โทรชวนผมมั่งอ่ะ!! ผมก็หิวอ่ะ!”

            (“อ้าว ก็พี่ไม่รู้นี่ว่าแทมินไปไหน นึกว่ามีงานซะอีก”)

            “มีที่ไหนเล่า!! เอ๊อออ แค่นี้แหละ บาย!”

            (“นะ..นี่ ดะ..เดี๋ยว...”)

            แทมินตัดสายทิ้งทันทีเมื่อฟังคำอธิบายจบ แต่บทสนทนายังไม่จบ เจ้าตัวที่หงุดหงิดอีกก็ตัดสายทิ้งไปซะเลย

            “เออ ใช่สิ เป็นพี่ก็ทำอย่างนี้กับน้องได้นิ! ชิ”

            แทมินเดินตึงตังออกจากห้องพักของชายนี่ไป

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

            “เห้ยย น่าเบื่อจริงๆ ก็ใช่สิ เราเป็นน้องเล็กนี่! เรามันไม่สำคัญนี่! พี่คีย์น่ารักกว่าเรานี่! เราจะเป็นยังไงก็ไม่มีใครสนนี่!”

            แทมินเดินเตะหิมะอย่างเช่นเมื่อตอนเที่ยง แล้วเดินไปนั่งที่ม้านั่งที่สวนสาธารณะ แล้วหยิบหูฟังขึ้นมาสวมที่หูแล้วกดเลือกเพลงในไอพอด แล้วนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย..

          “นี่พี่อนยู ตอนพี่อนยูเครียดพี่อนยูทำไงอ่ะ”

          “เครียดเรื่องอะไรเนี่ย แทมิน เล่ามาๆ”

          “ทำไงเล่า บอกมาดิ!”

          “ดื่มแม่งเลยแทมิน!”

            แทมินตาโตทันทีเมื่อคิดถึงคำพูดของพี่ใหญ่อนยู จึงถอดหูฟังออกแล้วเดินตรงไปยังร้านอาหารใกล้ๆ

            “ป้าครับ ขอโซจูสองขวดครับ”

            “จ้า”

            “นี่ไอ้หนู เมาแล้วนะ กลับเถอะ”

            “หืออ หาาาาา มาววอ๋อ?  มาวววว ผมมาวววยอมร๊าบบบบ แต่ขออีก..เอิ๊กก.. อีกขวดดด เด๋วปายยแล้วคร้าบบ”

            แทมินเมาแอ๋.. แต่ก็ยังพอจะคุยกับใครเขารู้เรื่องอยู่

            “อ่ะๆ ขวดสุดท้ายแล้วนะ เด็กสมัยนี้นี่นะคอทองแดงจริงๆ ดื่มมาหลายขวดแล้วนะเนี่ย”

            “แว๊กกก เอิ่ก! มาวววอ๋อ? มาววววว.. ม่ายยม้าวววว.... มาววววว ” แทมินเดินส่ายไปส่ายมาไม่ได้สติอยู่ที่ถนนที่โล่งปราศจากผู้คน

            “เอิ๊กกก หิม้าาาาาลาลายยยยหรอออ” แทมินเมาจนเห็นฝนตกเป็นหิมะละลายไปซะได้..

            “เอิ๊กกก โว้ยยยย ม่ายๆๆ โฝนโตกหรอกกก เน้อออ~~ เย่!!! โฝนโตกกกกกก” แทมินวิ่งถลาไปกลางถนน แล้วกระโดดโลดเต้นเล่นน้ำฝนไปมาเหมือนเด็กๆ...

            “โอ๊ยย ปวดดดหัววววว” แทมินเดินเซไปมาเข้ามายังห้องนอน

            “ห๊าาาา ลูกโอมมมม ฮ่าๆๆ แทมินจากินสิบเม๊ดดดเลยย” แทมินยกกระปุกลูกอมหลากสีขึ้นมาแล้วจับกรอกใส่ปากใหญ่ แล้วนั่งอมไปยิ้มไป..

            “หือ?? หลับกันหมดแล้ววว เอิ๊กกก! หลาบม้างงง แทมินจานอนนน”

            ว่าจบแทมินก็ล้มตัวลงที่เตียงนอนทันที..

            “แทมินๆ ตื่นได้แล้วนะ แปดโมงแล้ว!” คีย์สะกิดปลุกแทมินที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

            “แทมิน ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!” คีย์เขย่าตัวแทมินที่ยังนอนไม่ยอมตื่น..

            “อะ..ออกไป อย..อย่ามายุ่งกับผม” แทมินพูดอย่างสะลึมสะลือและเหนื่อยอ่อนแรง แล้วใช้มือปัดมือคีย์ที่อยู่บนร่างกายตน

            “แทมินอ่า~ ตื่นสิ อย่างอนพี่เลยนะ เมื่อวานพี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ชวนแทมินไปกินข้าวด้วย”

            “อะ..ออกไป อะ..ออกไป ผมจะนอน”

            แทมินว่าจบก็หลับตาลงต่อโดยไม่สนใจคีย์ที่นั่งง้ออยู่ข้างๆเตียงเลยแม้แต่น้อย..

            “แทมินนี่~ พี่เป็ดมาแว้ววว” จงฮยอนใช้นิ้วจิ้มๆที่แก้มของแทมินที่ยังคงนอนอยู่ที่เตียง

            “ผมไม่อยากเล่น.. ตอนนี้.. ออกไป”

            “แทมิน เมื่อวานพวกพี่ขอโทษจริงๆนะ พี่ไม่รู้นี่ แทมินออกไปไหนก็ไม่รู้ พี่ผก็นึกว่าแทมินมีงาน พวกพี่เลยไม่ได้ชวนแทมิน”

            ถึงคราวมินโฮที่ต้องมาง้อแทมินมั่งแล้ว..

            “...” แต่ก็ยังไร้เสียงตอบรับจากแทมิน

            “หรือว่าแทมินโกรธที่พี่ไม่ช่วยหาของ อ่า~ พี่ติดงานนี่แทมิน อย่างอนเลยนะ”

            “...”

            “อ่า~ โกรธจริงๆสินะ พี่ง้ออยู่นะแทมิน ตื่นมาคุยกันก่อนสิ”

            “...”

            “ไม่อยากคุยกับพี่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ไว้ค่อยคุยกันก็ได้เนอะ” ว่าจบมินโฮก็ถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกจากเตียงของแทมินไป

            “เป็นไงมั่งอ่ะ มินโฮ” คีย์ถามมินโฮที่เดินออกมาจากห้องนอน มินโฮก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา ทำเอาพี่ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่ถึงกับถอนหายใจ

            “เห็นไหมล่ะ ไอ้พี่จง! บอกแล้วให้โทรชวน ใครบอกวะว่ามีงาน!” คีย์หันไปเฉดหัวจงฮยอนต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด จงฮยอนได้แต่ยิ้มและหัวเราะแห้งๆ

            “แหะๆ ก็ไม่รู้นี่”

            “เออ.. ว่าแต่ตอนเข้าไปนี่ เราว่าได้กลิ่นโซจูอ่ะ เมื่อคืนแทมินไปดื่มมาหรอ”

            “พี่อนยูออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว!! ออกมาง้อแทมินเดี๋ยวนี้เลย!!!”

            “นี่ แทมิน เลิกโกรธเดี๋ยวนี้เลย!” อนยูที่เข้ามาแล้วพูดออกคำสั่งห้วนๆใส่แทมินที่ยังนอนอยู่ แทมินเริ่มลืมตาขึ้นมามองไปทางต้นเสียง..

            ‘เข้ามากันอยู่นั่นแหละ ปวดหัวจะตาย อยากจะนอนโว้ยยย!!’

            “ลุกขึ้นมาคุยกันดิ แทมิน!”

          ‘อะ..โอ๊ยย แรงจะลืมตายังแทบจะไม่มีเลย มะ..เมื่อคืน.. เฮ้อ~ ไม่น่าไปเล่นน้ำฝนเลย’

            “น่าเบื่อจริงๆ เด็กน้อยย~ พูดอะไรตอบพี่หน่อยสิ”

          ‘ปวดฟันจะตาย.. พี่ครับ.. ผมอยากพูดนะ แต่ปวดฟันนนนนน TT’

            “เออ โกรธไปเลย ลีจินกิงอนแทมินมั่งแล้ว! เชอะ!” ว่าจบอนยูก็เชิดหน้าสะบัดก้นเดินออกจากห้องไป..

            ‘ไอ้งอนอ่ะเลิกตั้งแต่พี่จงฮยอนเข้ามาแล้วโว้ยยย!! แทมินเป็นไข้ แทมินปวดหัว แทมินปวดฟัน เพราะฉะนั้นแทมินถึงได้ไม่พูด แทมินถึงได้ไม่ตอบโต้ แทมินถึงได้ไม่ลุกมาคุยยังไงเล่า!! ขอพักผ่อนหน่อยได้ไหม!’

            ตอนเที่ยง

            “แทมิน พี่เอาข้าวมาให้กินนะ วางอยู่ข้างๆล่ะ” คีย์เดินถือชามข้าวผัดกิมจิเข้ามาให้แทมิน วางชามลงที่โต๊ะวางโคมไฟตรงหัวเตียง แล้วเดินออกจากห้องไป

          ‘ทำไมถึงทำข้าวให้กินวันนี้นะ ปวดฟันเคี้ยวไม่ได้ แรงจะเคี้ยวก็ไม่มี.. โอ๊ยยย.. หมดแรงจะคิดแล้วนะเนี่ย’

            ตอนเย็น

            “นี่ พี่เอาราเมงมาให้ อ้าว ข้าวเที่ยงยังไม่กินหรอกหรอ เฮ้อ~ ไม่ได้กินอะไรทั้งวันเลยนะแทมิน กินอะไรหน่อยสิ”

            มินโฮเดินถือชามราเมงต้มยำเข้ามาให้แทมิน แต่ยังเห็นข้าวผัดกิมจิเมื่อตอนเที่ยง เลยพูดบ่นกับแทมินเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นวางชามราเมงแทน แล้วเอาชามข้าวผัดกิมจิออกไป..

            ‘หะ..หิว ทะ..แทมินหิว.. ตะ..แต่ไม่มีแรง..เลย พะ...พี่มินโฮ กลับมา..ป้อน..ผม... ก่อน’

            มินโฮที่เข้ามาเพื่อจะนอน แต่เห็นชามราเมงที่เส้นอืดเต็มถ้วย ก็อดจะห่วงเจ้าน้องเล็กที่ทั้งวันยังไม่กินอะไรเลยนอกจากน้ำไม่ได้

            “แทมิน แทมินลืมตามาดูพี่หน่อยสิ” มินโฮนั่งยองๆ ข้างๆเตียง แล้วสะกิดแทมินที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

            “แทมิน อยากจะกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้ เอ๊ะ?” มินโฮยื่นจมูกเข้าไปใกล้ๆตัวแทมิน เนื่องจากได้กลิ่นแปลกๆจากตัวแทมิน

            “อื้อหือ.. นี่ไปดื่มมาหรอ มิน่าล่ะ ถึงได้นอนทั้งวัน ที่แท้ก็คงยังแฮงก์อยู่นี่เอง” แทมินที่ลืมตาเพราะคำพูดของมินโฮ ก็ส่ายหัวไปมาเป็นการปฏิเสธ

            ‘ขืนพี่มินโฮรู้ว่าไปดื่มมา ต้องโดนบ่นยาวแน่ๆเลย พี่มินโฮช่วยเอามือมาจับผมได้ไหม.. ผมตัวร้อน! อยากกินยา! ผมพูดจะไม่ไหวแล้ว!’

            “ปะ..เปล่า ไม่ได้.. ดื่ม” แทมินพยายามค่อยๆพูดออกมา เนื่องจากปวดฟัน. แต่ก็พูดได้เพียงประโยคสั้นๆ

            “เอ.. แล้วกลิ่นโซจูมาจากไหนกันนะ”

            “ไม่..ไม่รู้”

            “ถึงจะโกรธพวกพี่ แต่แทมินต้องกินข้าวหน่อยนะ งั้นเดี๋ยวพี่ให้พี่คีย์ต้มข้าวต้มให้นะ”

            ‘ข้าวต้ม.. ยังพอจะกินไหวละมั้ง’

            “อ่ะ แทมินตื่นมากินข้าวต้มมา” มินโฮยกชามข้าวต้มเข้ามาให้แทมิน 

            “อือ.. วาง..วางไว้ เดี๋ยว..เดี๋ยวลุก..เดี๋ยวกิน”

            แทมินว่าจบก็ปัดมือไล่มินโฮให้ไปนอน เนื่องจากพอจะรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว มินโฮก็ส่ายหัวแล้วขึ้นเตียงไปนอน แทมินพยายามดันตัวขึ้นมาเพื่อกินข้าวต้ม แต่ก็ตักเข้าปากเพียงสามคำก็หยุดกิน..

          ‘อะ..อร่อย อยากกินต่อ ตะ..แต่ แต่ไม่มีแรงแล้วว ปวดหัว..’

            สามวันผ่านไป..

            “เฮ้อ~ แทมินไม่ทำอะไรเลย ข้าวก็กินนิดเดียว ตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วก็เข้าไปนอนต่อ จะโกรธอะไรมากมายนะ” จงฮยอนจะไม่บ่นก็คงจะไม่ได้ เพราะความเป็นห่วงบวกกับความเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของน้องเล็กตลอดสามวันที่ผ่านมา

            “ก็ถ้าเป็นคีย์ล่ะก็ จะอาละวาดหอพักแตกเลย!! แล้วยังจะโกรธไปเป็นเดือนเลย! ก็เพราะพี่นั่นแหละ ไอ้พี่จงฮยอน! ฮึ่ย ก็รู้อยู่ว่าช่วงนี้แทมินอารมณ์ไม่ค่อยดี เอ..แต่แทมินเดินเซๆนะ ไม่สบายหรือเปล่า”

            คีย์ว่าจบก็หันไปบิดจงฮยอนที่นั่งอยู่ จงฮยอนถึงกับร้องเสียงดังลั่น..

            “ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นเป็นไข้ แทมินคงยังโกรธอยู่นั่นแหละ”

            “นี่ๆ ไปกันได้แล้วหนุ่มๆ” พี่ผู้จัดการวงชายนี่เข้ามาตามสมาชิกที่เตรียมพร้อมจะออกรายการในวันนี้

            “แล้วแทมินล่ะพี่” อนยูถาม

            “เหอะน่า เรื่องนี้ก็ปล่อยๆไปเถอะ เดี๋ยวแทมินก็คงหายโกรธแหละ ไปๆ”

            ว่าจบพี่สี่คนแห่งชายนี่ก็เดินตามผู้จัดการวงออกไปถ่ายรายการข้างนอก..

            ปล่อยให้แทมินอยู่คนเดียวสักพัก.. คงจะคิดอะไรได้มั่งแล้วแหละ..

            “โอ้ยย สามวันแล้ว.. ไข้ลดนิดหน่อยเอง.. โอ๊ยย~ ปวดฟันจัง”

            แทมินเริ่มลุกขึ้นมาได้แล้ว ก็กุมมือที่แก้มเนื่องจากอาการปวดฟัน..

            ‘อา.. วันนี้มีถ่ายรายการนี่นะ พี่ๆคงออกไปกันหมดแล้ว ถึงได้เงียบอย่างนี้... เฮ้อ~ กับข้าวก็ทำไม่เป็น ต้มบะหมี่ก็ยิ่งแล้วใหญ่ โอ้ยย~ หิวจัง ปวดหัวอยู่ด้วย..’

            กริ๊งงงง~~ โทรศัพท์มาจ้า!

            “สะ..สวัสดีฮะแม่”

          (“แทมินหรอลูก เออนี่สบายดีไหม”)

            “ก็..ไม่ค่อย..เท่าไหร่หรอกฮะ”

            (“อา~ คิดถึงจังเลยลูก ช่วงนี้หยุดการโปรโมทใช่ไหม”)

            “ฮะ”

            (“แทมินวันนี้ไม่มีงานหรอลูก”)

            “ก็..ว่างทั้งสัป..ดาห์ฮะ มีอะไร..หรือเปล่าฮะ แม่”

            (“ก็แค่คิดถึงน่ะ สัปดาห์นี้ว่างก็กลับบ้านสิลูก หา... อ่าๆ นี่พ่อก็ฝากบอกว่าคิดถึงเหมือนกัน”)

            ‘กลับบ้าน.. งั้นหรอ.. ก็ดีเหมือนกัน กลับไปพักที่บ้านสักสัปดาห์ คงจะดีกว่าเป็นภาระพี่ๆอยู่ที่นี่’

            “อ่า.. งั้น.. เดี๋ยวเย็นนี้.. เจอกันนะฮะแม่”

          (“จ้ะๆ จะกลับวันนี้นะ โอเคจ้าแทมิน แล้วเจอกันนะลูก”)

            “ฮะ.. ฮะ .. อ่าฮะ.. แล้วเจอกันฮะ”

            ว่าจบแทมินก็พยายามดันตัวเองให้ลุกออกจากเตียง แล้วไปเช็ดตัวในห้องน้ำบรรเทาอาการตัวร้อนของตน แล้วจัดการเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเพื่อกลับบ้านอย่างอ่อนแรง..

          ‘เอ.. ถ้าโทรไปตอนนี้พี่ๆก็คงถ่ายรายการอยู่ เขียนโน้ตทิ้งไว้ก็แล้วกัน’

          แทมินแค่ไม่อยากเป็นภาระพี่ๆ แทมินหายโกรธพี่ๆแล้วล่ะครับ อย่าคิดมากนะ ^^

                                                                             แทมิน

          ป.ล. ไม่ต้องเป็นห่วงแทมินนะ แทมินไม่ได้ไปไหนไกลหรอก แล้วแทมินจะรอดูรายการของพี่ๆนะ!

            “อืออออ เหนื่อยยย!” อนยูบิดแขนไปมาแล้วล้มตัวนั่งลงที่โซฟาของหอพักชายนี่

            “555 โคตรฮาเลยอ่ะ ที่คีย์ทำไมโครโฟนตกตอนกระโดดอ่ะ คิดถึงตอนที่แทมินทำไมโครโฟนตกในรายการเลย แอร๊กกก” จงฮยอนที่ยังขำไม่เลิกหลังจากถ่ายรายการ ทำให้โดนคีย์ถีบติดฝาผนังเข้าซะ!

            “สมน้ำหน้า ไอ้พี่จง! เออ.. มินโฮเดินไปเรียกแทมินหน่อยดิ บอกว่าแอมเบอร์ซื้อเค้กมาฝาก”

            “คีย์ก็เดินไปเรียกเองดิ”

            “ไปเลย!! เดี๋ยวบอกแทมินไม่ให้แบ่งเค้กให้กินเลยนี่”

            “เออๆ ไปก็ได้ อย่างกับตัวเองจะได้กินแหละ เว้ยๆๆ ไปแล้วๆ”

            มินโฮรีบวิ่งหนีเข้าห้องก่อนที่คีย์จะถีบติดฝาอย่างจงฮยอน..  มินโฮเดินเข้ามาในห้องเพื่อเรียกแทมิน

            “แทมิน.. อ้าว.. หายไปไหนเนี่ย” มินโฮชะโงกขึ้นไปดูที่ชั้นสองของเตียง เผื่อแทมินจะอยู่ แต่ก็พบเพียงผ้าห่มที่พับอยู่เท่านั้น.. 

            มินโฮบังเอิญหันไปเจอกระดาษโน้ตที่แปะอยู่ตรงหัวเตียงพอดี จึงหยิบมันขึ้นมาดู

            แทมินแค่ไม่อยากเป็นภาระพี่ๆ แทมินหายโกรธพี่ๆแล้วล่ะครับ อย่าคิดมากนะ ^^

                                                                             แทมิน

          ป.ล. ไม่ต้องเป็นห่วงแทมินนะ แทมินไม่ได้ไปไหนไกลหรอก แล้วแทมินจะรอดูรายการของพี่ๆนะ!

            “เห้ยย!! ทะ..แทมิน”

            เพื่อให้แน่ใจว่าแทมินไม่ได้หนีออกจากหอพักไป มินโฮเดินไปเปิดที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อดูว่าเสื้อผ้าทุกชุดของแทมินยังอยู่ครบ..

            แต่กลับพบว่า.. เหลืออยู่เพียงแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น!

            “แย่แล้วๆๆๆๆ คีย์ พี่อนยู พี่จงฮยอน แทมินหนีออกจากหอไปแล้ว!! เก็บเสื้อผ้าออกไปด้วยอ่ะ!” มินโฮตะโกนลั่นหอพักก่อนจะวิ่งออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่นข้างนอก เสียงของมินโฮทำเอาทุกคนหันมามองมินโฮเป็นสายตาเดียว

            “หา!! อะไรนะมินโฮ นี่เอามาดูดิ๊” จงฮยอนเด้งขึ้นมาแย่งกระดาษโน้ตในมือมินโฮ..

            “เอามานี่เลย! พี่จงฮยอนอ่านไม่รู้เรื่องหรอก”

            แต่ก็กลับโดนคีย์แย่งไปอ่าน..

            “เอามานี่! ให้พี่อ่าน!”

            แต่คีย์ก็โดนอนยูแย่งไปอีกรอบนึง..

            “แทมินแค่ไม่อยากเป็นภาระพี่ๆ แทมินหายโกรธพี่ๆแล้วล่ะครับ อย่าคิดมากนะ ป.ล. ไม่ต้องห่วงแทมินนะ แทมินไม่ได้ไปไหนไกลหรอก แล้วแทมินจะรอดูรายการของพี่ๆนะ.. เฮ้ยย!! นี่อย่าบอกนะว่า..”

            “เออ!! เค้ารู้กันหมดแล้ว พี่อนยู!”

            จงฮยอน คีย์ และมินโฮประสานเสียงกันใส่อนยูที่ยังยืนเฉิ่มไม่รู้เรื่องที่แทมินหนีออกจากหอพักไป.. อนยูได้แต่ยิ้มแห้งๆ หัวเราะแหะๆ

            “เออๆ คีย์โทรหาแทมินเดี๋ยวนี้เลย เร็วๆ” อนยูสั่งคำสั่งใส่คีย์ คีย์ที่รับทราบก็จัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแทมินทันที

            (“ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.. ”)

            “แทมินปิดเครื่องอ่ะ ทำไงดีอ่ะๆ เห็นไหมล่ะไอ้พี่จง! แทมินโกรธเป็นเรื่องใหญ่เลยอ่ะ”

            คีย์หันไปโทษจงฮยอนอีกรอบ..

            “อะไรนักหนาเล่า! โทษพี่อีกแล้วอ่ะ”

            “เออ.. ความจริงเมื่อหลายวันก่อน มินโฮก็รีบไปทำงาน.. ไม่ได้ช่วยแทมินหาของ แทมิน..อาจจะโกรธมินโฮก็ได้มั้ง” มินโฮเอ่ยปากสารภาพ

            “ถ้าโกรธมินโฮ ก็คงไม่พูดกับมินโฮคนเดียวแล้วแหละ!”

            “แมร่งง คีย์อ่ะ! ไม่โทษว่าเป็นความผิดไอ้โฮเลย เอ๊ออ เข้าข้างกันเข้าไป 91-lines นิ!” จงฮยอนหันไปบ่นใส่คีย์ คีย์ที่ทำท่าจะฆ่าจงฮยอนเอาซะให้ได้ แต่ก็โดนมินโฮขัดไว้ซะก่อน

            “แล้วเราจะไปหาแทมินที่ไหนดีอ่ะ”     

            “บริษัทไง” คีย์ตอบ

            “เออๆ พี่อนยูอ่ะไปหาที่บริษัทไป”

            “แล้วพี่อ่ะ มินโฮ” จงฮยอนถาม

            “พี่ก็..ไล่โทรหาคนที่คิดว่าแทมินจะอยู่ด้วยอ่ะ”

            “ใครอ่ะ?”

            “ก็คิดเองดิ!! ก็เช่นแอมเบอร์ คริสตัล ซอลลี่ พี่วิคตอเรีย ลูน่า พี่ชางมิน พี่ซองมิน ใครก็โทรไปเหอะ!”

            “แล้วคีย์อ่ะ” คีย์ถามมินโฮ เนื่องจากมินโฮไม่ได้สั่งให้คีย์ทำอะไร..

            “นี่คิดเองกันไม่เป็นหรือไงเนี่ย!”

            “แล้วนายอ่ะ จะทำอะไร” คีย์ถามมินโฮ มินโฮก็ยืนเก๊กท่าคิด..

            คิด...

            คิด...

            “เออ ก็พี่อนยูกับพี่จงฮยอนทำแล้ว แล้วมินโฮจะทำอะไรวะเนี่ย เฮ้อ~ ไปนอนรอก็แล้วกัน”

            “ไอ้โฮ!!!” คีย์จับเสื้อมินโฮดึงเอาไว้ แล้วจับทุ่มยังโซฟา!          

            คีย์ในโหมดโหดกลับมาอีกครั้ง!

            “เออๆ ทำก็ได้! เดี๋ยวลองโทรไปถามแม่แทมินดูก็ได้” มินโฮหยิบมือถือไล่หารายชื่อแม่ของแทมิน

            “เห้ยๆๆๆ อย่าโทรเว้ย เกิดแทมินไม่ได้ไปหาแม่ แม่รู้ว่าแทมินหายไปต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ รอให้พี่จงฮยอนโทรถามให้เสร็จก่อน”

            แต่คีย์ปรามเอาไว้ซะก่อน ทำให้ต้องนั่งรอจงฮยอนไล่โทรหาศิลปินในค่าย SM เพื่อถามหาแทมิน..

            สองชั่วโมงผ่านไป..

            “ไม่มีใครอยู่..กับแทมินเลย..อ่ะ” จงฮยอนพูดอย่างเหนื่อยอ่อนแรง หลังจากนั่งโทรศัพท์ไปกว่า 20 สาย

            “โทรหาพี่อนยูให้หน่อยดิ พี่จงฮยอน” จงฮยอนชี้นิ้วมาที่ตัวเองก่อนจะทำหน้าแบบ.. หา! ตูอีกแล้วหรอ? แต่ก่อนที่คีย์จะโวยวาย ทำให้จงฮยอนต้องทำตามคำสั่งแต่โดยดี..

            “พี่อนยู เจอแทมินป่าว”

            (“แทมินไม่ได้อยู่ที่บริษัทอ่ะ ลองไปหาที่บ้านของแทมินดูดีไหม”)

            “นี่คีย์ พี่อนยูถามว่าลองไปหาที่บ้านแทมินดูไหม” จงฮยอนหันไปถามคีย์ที่ยืนกระวนกระวายอยู่

            “ก็ลองไปดูดิ”

            “พี่อนยู คีย์บอกให้พี่ลองไปดูอ่ะ”

            (“เอ่อ.. แล้วบ้านแทมินอยู่ไหนอ่ะ ไม่เคยไป”)

            “คีย์ พี่อนยูถามว่าบ้านแทมินอยู่ไหนอ่ะ” จงฮยอนหันมาถามคีย์อีกครั้ง

            “ไม่รู้อ่ะ ไม่เคยไป”

            “มินโฮรู้ป่าว บ้านแทมินอยู่ไหน”

            “อยู่โซลไง ^^”

            “โว้ยยย!! รู้แล้วโว้ยย!! แต่มันอยู่ส่วนไหนของโซล” จงฮยอนโวยวายใส่

            “ตรงที่เราอยู่กันก็คือบ้านของแทมินไง ^^”

            ป๊าบบบ!!! (x 2)

            มือของจงฮยอนและคีย์พร้อมใจกันวางกลางหัวมินโฮ(อย่างแรง!!! ย้ำ!! อย่างแรง!!)

            “ไม่รู้ T^T” มินโฮตอบ

            “เออๆ พี่อนยูไม่มีใครรู้อ่ะ ว่าบ้านแทมินอยู่ไหน”

            (“เฮ้อ~ เออๆ แล้วเราจะทำไงกันอ่ะ”)

            “คีย์ พี่อนยูถามว่าแล้วเราจะทำไงกันอ่ะ”

            “คิดเองมั่งดิวะ ไอ้พี่จงฮยอน!” คีย์โวยวายใส่จงฮยอน จงฮยอนได้แต่ยิ้มแหยๆใส่

            “เอ่อ.. พี่อนยูกลับมาก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวเราค่อยปรึกษาพี่ผู้จัดการอีกที” ว่าจบจงฮยอนก็วางสายโทรศัพท์ลง ก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆ

            “แล้วเราจะทำไงกันดีล่ะเนี่ย..”

            “โทรเรียกพี่จัดการด่วนเลย พี่จงฮยอน” คีย์สั่งจงฮยอนอีกครั้ง

            “กรูอีกแล้ว” จงฮยอนพึมพำอยู่คนเดียว

            “ว่าไงนะ ไอ้พี่จงฮยอน!” คีย์พูดเสียงดังลั่น ทำเอาจงฮยอนกดโทรศัพท์แทบไม่ทันกันเลยทีเดียว

            “เราทำไงกันดีอ่า พี่” คีย์ถามผู้จัดการส่วนตัวของวงชายนี่ พี่ผู้จัดการก็ได้แต่เพียงนั่งคิดเท่านั้น..

            “พูดอะไรหน่อยดิพี่!” คีย์โวยวายใส่พี่ผู้จัดการ

            “คีย์ใจเย็นสิๆ พี่ว่าแทมินอาจจะไปเที่ยวแก้เซ็งก็ได้ละมั้ง ปกติแทมินก็ไม่ได้ไปไหนไกลนี่ อีกอย่างแทมินก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วง แทมินไม่ได้บอกซะหน่อยว่าไปแล้วไปลับไม่กลับมา”

            พี่ผู้จัดการบอกให้คีย์ใจเย็นลง แล้วพูดถึงความคิดที่จะคลายความกังวลให้กับสมาชิกทั้งสี่แห่งชายนี่

            “แทมินก็ไม่ได้บอกนี่พี่ ว่าแทมินจะไปแล้วไปลับ แล้วจะกลับมา”

            คุณคิดว่าคำพูดนี้เป็นของใครกัน..

            รู้ใช่ไหม ว่าใครพูด?

            “หุบปากไปเลย ไอ้จงฮยอน! / ไอ้พี่จงฮยอน” อนยู คีย์ และมินโฮสั่งตายให้กับจงฮยอน ..

            ก็ดูแต่ละอย่างที่พูดออกมาสิ.. เจริญ!

            “แล้วจะทำไงต่ออ่ะ พี่” แต่จงฮยอนก็ยังถือวิสาสะพูดออกมากับพี่ผู้จัดการ

            “เดี๋ยวพี่ลองติดต่อทางบ้านของแทมินให้ละกันนะ” พี่ผู้จัดการไล่หาเบอร์โทรติดต่อของบ้านแทมิน แล้วจัดการโทรไปยังเลขหมายปลายทาง...

            “ไม่มีคนรับโทรศัพท์เลยอ่ะ ทำไมติดต่อบ้านแทมินไม่ได้เลยเนี่ย”

            พี่ผู้จัดการหันมาบอกสี่หนุ่มชายนี่..

            คีย์ที่ไม่สบายใจจนทำปลอกหมอนขาด

            จงฮยอนที่ได้แต่นั่งทำปากเป็ด

            มินโฮที่ทำได้เพียงแค่นั่งนิ่งและคิดหาหนทาง

            ส่วนอนยู...

            ที่ทำได้แค่... หลับ

            “พี่ลองไปที่บ้านของแทมินดูได้ไหม”

            “เมื่อกี๊พี่ไปมาแล้ว แต่บ้านแทมินไม่มีคนอยู่เลย”

            “ฮึกๆ แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ” คีย์ที่น้ำตาเริ่มไหลเนื่องจากความเป็นห่วงแทมิน จงฮยอนหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของคีย์..

            “โอ๋ๆ คีย์อย่าเพิ่งร้องสิ แทมินไม่ได้ไปไหนหรอก ใจเย็นๆสิ”

            “จะให้ใจเย็นได้ไงเล่า! แทมินไม่พูดกับเราก็ตั้งหลายวัน ข้าวก็ไม่ยอมกิน แล้วนี่แทมินก็ยังจะหนีเราไปอีกอ่ะ เป็นความผิดของพี่นั่นแหละ พี่จงฮยอน! ทำให้แทมินโกรธน่ะ”

            คีย์ใช้หมอนทุบตีจงฮยอนชุดใหญ่ๆ แต่มินโฮที่สงสารจงฮยอนก็ได้จับคีย์แยกออกจากจงฮยอน

            “เรานั่งรอจนกว่าจะเที่ยงคืนก็แล้วกัน ปกติแทมินไม่เคยกลับหลังเที่ยงคืนเลย”

            .

            .

            .

            “ฮือออออ ทะ..แทมิน แทมินไปไหนอ่ะ พี่เป็นห่วงนะแทมิน!”

            เวลาผ่านไป แต่แทมินก็ยังไม่กลับมา.. ทำเอาทุกคนที่รอถึงกับใจคอไม่ดี..

            โดยเฉพาะคีย์.. ที่ร้องไห้หนักกว่าเดิม

            ยกเว้นอนยู...

            ที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง..

            “โว้ยย ไอ้พี่อนยูแมร่งตื่นได้แล้ว!” จงฮยอนตะโกนใส่หูอนยู ทำเอาอนยูสะดุ้งตื่น

            ลืมง่วงกันเลยทีเดียว..

            “งืมๆ.. แทมินยังไม่กลับหรอ” นี่คือประโยคแรกของอนยูหลังจากตื่น

            “โหยยย ถ้ากลับแล้วเราคงไปนอนกันหมดแล้วล่ะพี่!” มินโฮตอบ

            “พี่ว่าทุกคนใจเย็นๆนะ ไปนอนกันก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปที่บ้านแทมินให้อีกที” พี่ผู้จัดการพูดให้สมาชิกชายนี่สบายใจ

            “ครับพี่ ผมฝากด้วยนะ” อนยูลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวลงเป็นการคำนับขอบคุณพี่ผู้จัดการ

            “งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวกลับก่อนนะ อนยู พี่ฝากทุกคนด้วยนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องแทมินนะ”

            “เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ” มินโฮอาสาเดินไปส่งผู้จัดการข้างล่าง

            “นี่ๆ ไปนอนกันได้แล้วน่า เลิกห่วงแทมินได้แล้ว แทมินไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” อนยูเดินมาตบไหล่จงฮยอนและคีย์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา

            “แทมินจะไม่ออกจากชายนี่ใช่ป่าว พี่อนยู” จงฮยอนหันไปถามอนยูที่ยืนอยู่

            “พูดไรงั้นวะ ไม่มีทางหรอก แทมินพยายามมากนะ กว่าจะได้เป็นชายนี่อย่างทุกวันนี้อ่ะ”

            “ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ พี่อนยู.. ฝันดีนะ คีย์ขอตัวไปนอนก่อนละกัน” คีย์ที่เดินซึมๆตรงเข้าไปยังห้องนอน จงฮยอนก็ขอตัวไปนอนด้วยเช่นกัน..

            “เฮ้อ~ หวังว่าวันพรุ่งนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีนะ” อนยูล้มตัวลงที่โซฟา ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ

            .

            “นี่แหนะๆแทมิน ป่วยก็ไม่กินยา ปวดฟันก็ไม่ไปหาหมอ เป็นไงล่ะทรุดเข้าโรงพยาบาลเลย!” หญิงวัยกลางคนบ่นกับลูกชายที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงสีขาวของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเกาหลี

            “โอยย ก็ผมไม่มีแรงจะลุกไปไหนเลยอ่ะแม่ ฟันผมปวดก็เลยบอกพี่ๆเขาไม่ได้ วันนี้ผมมาหาแม่ได้ก็ดีแล้วนะฮะ โอ๊ย!”   แทมินร้องหลังจากโดนหญิงวัยกลางคนที่มีฐานะเป็น ‘แม่’ บิดแขนเอา

            “ไงล่ะ มาให้แม่เสียค่าโรงพยาบาลให้น่ะสิ ถึงได้มาน่ะ! นี่ยิ่งถ้านักข่าวรู้ต้องกลายเป็นเรื่อง ดูสิต้องลำบากพามาถึงอินชอน”

            “แม่จะปล่อยให้ลูกชายป่วยตายได้ลงหรอฮะ”

            “เดี๋ยวเถอะ! หัดยอกย้อน พี่ๆชายนี่สอนอะไรลูกเนี่ย เดี๋ยวแม่ไม่ให้กลับหอซะเลยนิ”

            “แม่อ่า~ ผมตั้งใจจะมาเยี่ยมแม่กับพ่อจริงๆนะฮะ แต่บังเอิญดันป่วยนี่ฮะ”

            “แล้วไปทำอะไรมาถึงได้ป่วยล่ะ ป่วยไม่พอดันปวดฟันอีก ไหนว่ามาสิ” แม่ของแทมิน สักถามแทมินถึงสาเหตุการป่วยของลูกชาย

            “ก็ผมออกไปเล่นน้ำฝนแก้เซ็งอ่ะ แล้วพอกลับมาก็.. กินลูกอมไปสิบกว่าเม็ดแค่นั้นเอง แหะๆ”

            “สิบเม็ด!! กินเข้าไปได้ไงเนี่ย” คนฟังถึงกับตกตะลึงกับความสามารถของลูกชาย

            “แหะๆ ก็กินเข้าไปแล้วนี่ฮะ”

            “อืมๆ วันหลังก็ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าปล่อยให้ทรุดได้อีกล่ะ”

            “แล้วต้องอยู่สักกี่วันฮะ แม่”

            “ก็จนกว่าจะดีขึ้นแหละ แต่พูดมากได้อย่างนี้ พรุ่งนี้ก็คงกลับได้แล้วล่ะมั้ง”

            “แม่อย่าบอกใครนะ ว่าผมเข้าโรงพยาบาล รู้กันแค่พ่อ แม่แล้วก็ผมนะ” แทมินขอร้องแม่ของตน

            “จ้าๆ ไม่บอกใครหรอก เดี๋ยวพี่ๆเขามาเยี่ยมลูกล่ะก็ โรงพยาบาลแตกกันพอดี แล้วนี่บอกพี่เขาไว้หรือเปล่า ว่ามาน่ะ”

            “ผมเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้แล้วล่ะฮะ” แทมินยิ้มให้กับผู้เป็นแม่

            “จ้าๆ แม่กลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเยี่ยมใหม่”

            “ฮะ อ่าแม่ครับ.. พรุ่งนี้แทมินฝากเอาที่ชาร์จแบตโทรศัพท์มาหน่อยนะฮะ แบตหมดแล้ว แย่เลย.. ฝันดีนะฮะ แม่”

            แทมินกล่าวลาผู้เป็นแม่ ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะเดินออกจากห้องพักคนป่วยไป..

            แทมินก็พยายามดันตัวลุกขึ้นเดินปิดไฟห้อง เพื่อนอนหลับพักผ่อนให้หายในเร็ววัน..

            “พี่อนยู!! แทมินกลับมาหรือยัง” คีย์ที่เดินออกมาจากห้องนอนในตอนเช้า ตะโกนถามอนยูที่นอนเล่นอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

            “ยังเลยอ่ะ พี่ผู้จัดการบอกไปบ้านแทมินก็ไม่มีคนอยู่เหมือนเดิม”

            “โอ้ยยย แทมินไปไหนอ่ะ แทมินๆๆๆ แทมินของพี่คีย์ไปไหนเนี่ย” คีย์ก็ยังคงบ่นและโวยวายอย่างเดิมตามแบบฉบับคีย์

            “แทมินของชเว มินโฮเว้ย!” มินโฮที่เดินออกมาจากห้องน้ำแย้งกับคำพูดของคีย์ ทำเอาคีย์หันขวับไปมองมินโฮด้วยสายตาอำมหิต มินโฮจึงยิ้มแหยๆตอบ

            “เออๆ ของใครก็ช่างเหอะ แต่รีบไปอาบน้ำกันได้แล้วไป วันนี้มีงานแจกลายเซ็นนะ”

            “แล้วแทมินอ่ะพี่”

            “เราคงต้องบอกว่าแทมินป่วยอีกเหมือนเดิมนั่นแหละ” 

            “อือ”

            ตอนเย็น..

            “เฮ้อ~ คิมจงต้องเช็คเรตติ้งซะหน่อย”

            จงฮยอนที่นั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในหอพักชายนี่ หลังจากกลับมาจากงานแจกลายเซ็น จงฮยอนพิมพ์เข้าสู่เว็บแฟนคลับของชายนี่ ก่อนจะพบข้อความหัวข้อข่าวที่ดึงดูดสายตาตนยิ่งนัก จึงได้คลิกเข้าไปอ่าน

          ‘คุณไม่สงสัยหรือ ว่าชายนี่ – แทมิน หายไปไหน?’

          หลังจากรายการโทรทัศน์ได้ออกอากาศในวันนี้ ได้มีชายนี่เป็นแขกรับเชิญ.. แต่กลับไม่ยักกะเห็นมักเน่หน้าหวาน ลี แทมิน เอาซะได้ แถมงานแจกลายเซ็นที่ห้างแห่งหนึ่งในวันนี้ ก็ไม่เห็นน้องเล็กแทมินเช่นกัน คุณไม่สงสัยกันหรือ ว่าน้องเล็กแห่งชายนี่หายไปอยู่แห่งหนใดกัน?

          ชาวเน็ตได้ตั้งข้อสังเกตว่าน้องเล็กแห่งชายนี่ แทมิน หายไปอยู่แห่งหนใดกัน? ในวันที่ถ่ายทำรายการ ทางชายนี่ก็ได้บอกกล่าวว่าแทมินนั้นมีอาการป่วย แต่ก็ไม่ยักกะมีการแถลงจากทางค่ายว่ามีอาการป่วยอย่างไร?

          คงไม่ใช่ว่าทะเลาะกัน จนถึงขั้นหนีออกจากหอพักหรอกใช่ไหมจ๊ะ ชายนี่?

            “หะ..เห้ยย! อะไรจะแมร่งงตรงขนาดนี้วะ กล้องแอบถ่ายอยู่ตรงไหนของหอพักวะ” จงฮยอนมองหากล้องรอบๆตัว ก่อนจะหันกลับไปเลื่อนลูกกลิ้งเมาส์เพื่ออ่านดูคอมเมนท์

          ‘นั่นสิ! แทมินของพวกเราหายไปไหนกัน’

          ‘ชายนี่จะทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร? เรื่องผู้หญิงหรือไงกัน!’

          ‘วันนั้นฉันเจอแทมินไปดื่มด้วยแหละ ที่ร้านเนื้อย่างแถวๆตึกเอสเอ็ม’

          ‘เอ๋~? แทมินดื่มเป็นด้วยหรอ สงสัยแทมินคงจะเมาแล้วโดนจับหรือเปล่า เอสเอ็มคงจะปิดเรื่องไว้สินะ’

          ‘ออกมาพูดอะไรสักอย่างสิ ชายนี่! เอสเอ็ม! ฉันอยากจะรู้จริงๆนะ’

            ข้อความเหล่านี้ทำเอาจงฮยอนถึงกับตกตะลึงกับคอมเมนท์ที่มาในแง่ไม่ดีซะส่วนใหญ่

            “พี่จงฮยอน มาดูข่าวนี้สิ!” เสียงเรียกของคีย์ที่ดังมาถึงในห้องนอน ทำให้จงฮยอนต้องรีบวิ่งออกไปดู

          “มักเน่แห่งชายนี่ แทมินหายไปอยู่แห่งหนใดกันนะ คงไม่ใช่ว่าทะเลาะกันเป็นเรื่องราวใหญ่โตเหมือนกับประเด็นในอินเตอร์เน็ตหรอกใช่ไหมจ๊ะ ชายนี่”

            ข่าวในทีวีทำให้คีย์ถึงกับถอนหายใจออกมาดังๆ

            “เอ่อ.. นี่ ทุกคนก็เข้ามานี่ดิ”

            จงฮยอนบอกกับสมาชิกชายนี่ที่เหลือ ให้เดินตามตนเข้าไปในห้อง เมื่อเดินมาถึง จงฮยอนก็ชี้ถึงประเด็นในอินเตอร์เน็ตที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

            “แทมินเมาแล้วโดนจับเนี่ยนะ? แทมินยังอายุไม่ถึงเลย จะดื่มได้ยังไงกัน เหลวไหลน่า!”

            “พี่ว่ามันกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะเนี่ย”

            “ก็แทมินน่ะสิ หายไปไหนกันนะ!”

            “แม่ว่าลูกกลับโซลก่อนเถอะแทมิน”

            “ฮะ? ทำไมฮะแม่”

            “เถอะน่า กลับไปที่หอพักก่อนเถอะ”

            คุณแม่ที่รู้ว่าเรื่องที่ลูกชายตนหายไป เป็นเรื่องใหญ่ก็จัดการเก็บของๆแทมินที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของผู้ป่วย แทมินที่ไม่รู้เรื่องก็จำเป็นต้องเข้าไปห้องน้ำเพื่อจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าของตน แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังโซล..

            “พี่ผู้จัดการบอกนักข่าวไปที่บริษัทกันเต็มเลย กำลังจะมาที่หอพักพวกเรากันแล้วด้วย!”

            “โอ๊ยยๆ นี่แทมินไปอยู่ที่ไหนกันเนี่ย..” ชายนี่ที่กังวลทั้งเรื่องข่าวและเรื่องของแทมิน ถึงกับนั่งกันก้นไม่ติด..

            แอ๊ดดด..

            “กลับมาแล้วฮะ” แทมินเดินอย่างเหนื่อยอ่อนแรงเข้ามายังห้องพักของชายนี่..

            “แทมิน!! แทมินไปไหนมา” คีย์ที่อยู่ใกล้ที่สุด รีบเดินเข้าไปหาแทมินอย่างดีใจ

            “รู้ไหม ทุกคนเป็นห่วงนะ! ไปไหนทำไมไม่บอกกันเลย”

            “ทำไมทำเป็นเรื่องใหญ่กันจัง..” แทมินที่ถึงกับงงที่ทุกคนดูเป็นห่วงตนกันนัก

            “ก็แทมินน่ะสิ หายไปทำไมไม่บอกกันเลย มือถือก็ไม่เปิด”

            “ก็แทมินเขียนทิ้งเอาไว้แล้วนี่นา ว่าผมจะไม่อยู่สักพัก”

            “พี่ขอโทษนะ แทมิน ที่ไม่ช่วยแทมินหาของน่ะ” มินโฮเข้ามาพูดกับแทมินที่ยังคงทำหน้างงอยู่

            “เรื่องที่ไม่ชวนแทมินไปกินข้าวด้วย..” แทมินยิ่งงงเข้าไปใหญ่..

            “แล้วแทมินหายไปไหนมาเนี่ย”

            “อ๋อ.. ผมไปเยี่ยมแม่ที่บ้านน่ะฮะ” แทมินว่าจบก็ล้มตัวลงนั่งที่โซฟาหน้าทีวี ทำเอาทุกคนถึงกับงง

            “ไปเยี่ยมแม่ที่บ้าน? พี่ผู้จัดการไปที่บ้านแทมิน ไม่เห็นจะมีคนอยู่เลยนะ..”

            “อ๋อ.. สงสัยตอนที่พี่ผู้จัดการไปหา คุณพ่อกับคุณแม่ไปเยี่ยมแทมินที่โรงพยาบาลน่ะฮะ”

            “โรงพยาบาล? แทมินเข้าโรงพยาบาลหรอ?” มินโฮเดินมาถามแทมินที่นั่งดื่มน้ำอยู่

            “ก็ผมไม่สบายไงฮะ”

            “แทมินไม่ได้โกรธจนหนีออกจากหอไปหรอกหรอ?”

            “ก็ผมเขียนไว้แล้วนี่ฮะ ว่าผมหายโกรธแล้ว”

            “แล้วที่ไม่รับโทรศัพท์ล่ะ”

            “ลืมเอาที่ชาร์จแบตโทรศัพท์ไปฮะ”

            “แล้วที่บอกไม่อยากเป็นภาระ แล้วบอกว่าจะรอดูผลงานล่ะ แล้วที่ไม่คุยกับพี่ ไม่ยอมกินข้าวอีก”

            “เฮ้อ~ ผมอยากจะนั่งพัก ก็ถามกันอยู่นั่นแหละ คือว่านะ เมื่อหลายวันก่อนน่ะ ตอนนั้นที่ผมโกรธพี่ๆ ผมก็เลย..ดื่มน่ะฮะ ผมเมาก็เลยออกไปเล่นน้ำฝนไง แล้วผมกลับมาจากหอพัก ก็บังเอิญเห็นกระปุกลูกอมก็เลยกรอกใส่ปาก แล้วก็เผลอหลับไป พอตื่นมาก็เป็นไข้ แล้วก็ยังแฮงก์อยู่ ปวดฟันอีกด้วย ผมอยากจะนอนก็เลยไล่ให้พี่ออกไป ที่ไม่พูดกับพี่ก็เพราะผมปวดฟันพูดไม่ไหว ที่ไม่กินข้าวก็เพราะว่าไม่มีแรงลุกมากิน

            แล้วพอดีแม่เขาโทรมาอยากให้ผมกลับไปหา ผมเห็นว่าตอนนั้นพี่ๆมีถ่ายรายการกัน ไม่อยากเป็นภาระให้พี่ต้องดูแลก็เลยกลับไปอยู่กับแม่ แล้วก็เพราะว่าผมไม่ได้ไปถ่ายรายการนั้น ผมก็เลยจะรอดูรายการของพี่ๆไง แล้วก็เลิกถามผมได้แล้วนะ เข้าใจไหม ผมยังไม่หายดี ผมอยากจะพักผ่อน”

            แทมินว่าจบก็เดินหนีพี่ๆเข้าห้องนอนไป.. ทำเอาพี่ๆชายนี่ที่ฟังอยู่ถึงกับอึ้ง..

            “นะ..นี่ เข้าใจผิดมาตลอดเลยหรอวะเนี่ย” << จงฮยอน

            “ไม่สบายก็ไม่บอกกัน” << มินโฮ

            “แทมินของพี่คีย์..” << คีย์

            “นี่น้องกรูหัดดื่มแล้วหรอวะ” << อนยู

            “เออ.. ใช่ ทำไมแทมินถึงดื่มอ่ะ” มินโฮที่ได้ฟังคำพูดของอนยูก็นึกขึ้นได้

            “เครียดไง”

            “เออ แล้วทำไมเครียดแล้วดื่มล่ะ”

            “สงสัยว่า.. นึกถึงคำพูดพี่มั้ง..”

            “คำพูดพี่?” มินโฮเสียงสูงเป็นคำถามถามอนยู

            “ก็.. แทมินเคยถามพี่ไว้อ่ะดิ ว่าเครียดทำไง พี่ดันตอบไปว่า.. ดื่มแมร่งเลย”

            “หา!!”

            “สาเหตุไม่ได้มาจากพี่จงฮยอนสักนิด..” คีย์เอ่ย..

            “แล้วสาเหตุมาจากใครอ่ะ?”

            “ก็มาจากพี่อ่ะแหละ พี่อนยู!!”

            คุณคงคิดออกใช่ไหม ว่าตอนนี้สมาชิกชายนี่กำลังทำอะไรอยู่?

            พอจะคิดออกหรือเปล่า ว่าหลังจากนี้อนยูจะเป็นยังไง?

            “ตายซะเถอะ พี่อนยู~~~!!!!”

            “ว๊ากกก อย่าน้า~~~”

          END